Job 7

1 «آیا برای انسان بر زمین مجاهده‌ای نیست؟ و روزهای وی مثل روزهای مزدور نی؟

2 مثل غلام که برای سایه اشتیاق دارد، و مزدوری که منتظر مزد خویش است، 3 همچنین ماههای بطالت نصیب من شده است، و شبهای مشقت برای من معین گشته. 4 چون می‌خوابم می‌گویم: کی برخیزم؟ و شب بگذرد و تا سپیده صبح ازپهلو به پهلو گردیدن خسته می‌شوم. 5 جسدم ازکرمها و پاره های خاک ملبس است، و پوستم تراکیده و مقروح می‌شود. 6 روزهایم از ماکوی جولا تیزروتر است، و بدون امید تمام می‌شود. 7 به یاد آور که زندگی من باد است، و چشمانم دیگر نیکویی را نخواهد دید. 8 چشم کسی‌که مرامی بیند دیگر به من نخواهد نگریست، وچشمانت برای من نگاه خواهد کرد و نخواهم بود. 9 مثل ابر که پراکنده شده، نابود می‌شود. همچنین کسی‌که به گور فرو می‌رود، برنمی آید. 10 به خانه خود دیگر نخواهد برگشت، و مکانش باز او را نخواهد شناخت. 11 پس من نیز دهان خود را نخواهم بست. از تنگی روح خود سخن می‌رانم، و از تلخی جانم شکایت خواهم کرد. 12 آیا من دریا هستم یا نهنگم که بر من کشیکچی قرار می‌دهی؟ 13 چون گفتم که تخت خوابم مراتسلی خواهد داد و بسترم شکایت مرا رفع خواهد کرد، 14 آنگاه مرا به خوابها ترسان گردانیدی، و به رویاها مرا هراسان ساختی. 15 به حدی که جانم خفه شدن را اختیار کرد و مرگ رابیشتر از این استخوانهایم. 16 کاهیده می‌شوم ونمی خواهم تا به ابد زنده بمانم. مرا ترک کن زیراروزهایم نفسی است.

17 «انسان چیست که او را عزت بخشی، و دل خود را با او مشغول سازی؟ 18 و هر بامداد از اوتفقد نمایی و هرلحظه او را بیازمایی؟ 19 تا به کی چشم خود را از من برنمی گردانی؟ مرا واگذار تاآب دهان خود را فرو برم. 20 من گناه کردم، اما با تو‌ای پاسبان بنی آدم چه کنم؟ برای چه مرا به جهت خود هدف ساخته‌ای، به حدی که برای خود بار سنگین شده‌ام؟ 21 و چرا گناهم رانمی آمرزی، و خطایم را دور نمی سازی؟ زیرا که الان در خاک خواهم خوابید، و مرا تفحص خواهی کرد و نخواهم بود.»